Toen een jaar of 10 geleden het woord Zielsblauw in mij opkwam was ik bezig voor mijn eigen praktijk als kunstzinnig therapeut. Het motto “Inzicht vanuit gevoel” hoorde daar bij. Als therapeut begreep ik dat het onbewuste een veel grotere rol speelt in ons leven dan we geneigd zijn te denken. Dit wordt bevestigd door hersenonderzoek, maar er zit veel meer achter.
Zielsblauw is een vrijwel ongebruikt woord. Kijk maar na. Iets wat ontstaat in een creatief proces. Bepaalde beelden, dingen die je gelezen hebt, gevoelens, persoonlijke voorkeuren. Alles draagt bij. Je probeert wat uit en dan opeens is het er. Eigenlijk verklaar je het pas achteraf.
Zo ook in dit geval. Als ik er nu op terugkijk, dan wilde ik iets met het woord ziel. Een woord wat mij sympathiek is, maar niet scherp gedefinieerd. Het heeft iets te maken met innerlijk, met gevoel. Met de reeks lichaam, ziel en geest.
Bij de kleur blauw voel ik me thuis. Van een dromerig, verlangend, teer lichtblauw tot het sterke, donkere, mystieke indigo. Goethe heeft gezien dat het blauw van de hemel op een zonnige dag ontstaat door het licht wat door de atmosfeer stroomt. Tegen de donkere achtergrond van de sterrenhemel. Licht voor de duisternis. Wat een prachtig beeld als je spreekt over bewustwording!
Er zijn nog meer beelden die mij inspireren. Voor mij heeft blauw ook iets te maken met wilskracht en dieper liggende impulsen. Blauw heeft oneindig veel variaties. Van serieus en zeer krachtig, tot licht, open en ontvankelijk. Maar nooit agressief. Zodat de ziel kan ademen en het gevoel vrij wordt.
En dat dan vanuit die vrijheid de wil ontstaat om te handelen. Een beetje rood mag best, tenslotte!
